συναπτήριος

-ον, Μ

1. αυτός που συνάπτει, συνδετικός

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ συναπτήριον

καθετί που συνάπτει, που συνδέει («σταυρὸς οὐρανοῡ καὶ γῆς συναπτήριον», Στουδ. Θεόδ.)

3. φρ. «συναπτήριος εὐλογία» — η ευλογία τού γάμου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συνάπτω + επίθημα -τήριος (πρβλ. καμπ-τήριος)].